Dolegliwości dzieci

Bulimia to niekontrolowane napady objadania się, po których bulimik/czka wywołuje proces oczyszczania organizmu. Może to mieć charakter przeczyszczający – prowokowania wymiotów, stosowania środków przeczyszczających i moczopędnych lub nieprzeczyszczający – nadmierne zainteresowanie dietą i przesadny wysiłek fizyczny podczas treningów.

Bulimia u dzieci i młodzieży w początkowej fazie może być trudno rozpoznawalna. Chore na bulimię dziecko nie traci dużo na wadze jak w przypadku anoreksji. Jednak konsekwencje utrzymywania się tej choroby mogą być bardzo poważne – od uszkodzenia szkliwa zębów z powodu prowokowania wymiotów, blizn i uszkodzeń na palcach dłoni przez podrażnienie przełyku, zapalenia ślinianek, hemoroidy aż po pęknięcie żołądka, nowotwór przełyku czy arytmię serca.

Co sprzyja rozwojowi bulimii u dzieci i młodzieży?

Jest wiele przyczyn mogących mieć wpływ na rozwój bulimii – tak psychicznych jak i hormonalnych. Jednym z głównych powodów może być niska samoocena młodego człowieka. Brak ciepłej relacji z bliskimi, krytycyzm ze strony bliskich lub/i rówieśników, a w fazie dojrzewania niezadowolenie ze zmian jakim ulega ciało połączone z bombardowaniem obrazami modeli i modelek o idealnych kształtach. Mogę także mieć wpływ czynniki hormonalne – zakłócenie wydzielania dopaminy czy serotoniny odpowiedzialnych za samopoczucie i nagradzanie siebie.

Najważniejsza jest rozmowa i akceptacja

Od zawsze wiadomo, iż lepiej jest zapobiegać niż leczyć. Dobry kontakt z rodzicami, ich akceptacja i zrozumienie, wyrażanie troski o dziecko, wspomaganie jego rozwoju i zainteresowań może pomóc zapobiec niskiej samoocenie młodego człowieka. Gdyby jednak zachowanie naszego dziecka nas niepokoiło warto wcześniej wybrać się na spotkanie ze specjalistą, który pomoże nam odpowiednio przygotować się do rozmowy z dzieckiem oraz pomoże w przerwaniu cyklu nadmiernego obżerania się i następującego po nim przeczyszczania.

W Szczecinie znalezienie dobrego psychoterapeuty/-tki nie powinno nastręczać wiele problemów. Dlatego zapraszamy do kontaktu z gabinetem psychoterapii poznawczo-behawioralnej Wamka.

Wiele słyszymy o ADHD, niekiedy jest mylnie rozumiane jako „złe zachowanie” dziecka lub „nieumiejętność wychowawcza” rodzica. Nie jest ani jednym ani drugim.

ADHD czyli zespół nadpobudliwości psychoruchowej, lub inaczej zaburzenie hiperkinetyczne diagnozujemy u dziecka, gdy łącznie występują trzy następujące grupy objawów:

– zaburzenia koncentracji

– impulsywności

– nadruchliwość

Zaburzenia koncentracji – jak je rozpoznać?

Dziecko ma trudności w skupieniu się, łatwo się rozprasza. Każdy bodziec jest równie ważny.  Wystarczy jakiś hałas, lub dźwięk za oknem i natychmiast się dekoncentruje, odrywa od wykonywanej pracy. Co ciekawe jednocześnie może godzinami wpatrywać się w telewizor, czy układać ukochane klocki. Dlaczego? Problem ze skupieniem w ADHD dotyczy czynności monotonnych, lub trudnych dla dziecka takich jak odrabianie lekcji lub czytanie.

Czasem problemy w koncentracji dla niewprawnego oka wyglądają dość nietypowo np. dziecko wydaje się nie słyszeć tego, co do niego mówimy (ale nie robi tego naumyślnie). Zapomina i gubi drobne rzeczy (choć ma całkiem dobrą pamięć), Robi „głupie” błędy np. myli plus z minusem, myli numer zadanego w szkole zadania.

Impulsywność – jak się objawia?

„Nim pomyśli to powie”, „Nie może w kolejce wyczekać na swoją kolej”, „Ciągle przerywa dorosłym rozmowę” – brzmi znajomo? Dziecko impulsywne ma trudności w hamowaniu reakcji, najpierw działa, a potem (jeśli) poddaje to refleksji. Może zacząć odpowiadać nim usłyszy pytanie do końca; przerywać innym, lub reagować w sposób nieprzemyślany. Nie wynika to z jego złej woli, ale z dużej reaktywności układu nerwowego. Może być gadatliwe i głośnie – kiedy się bawi z innymi to słychać głównie je.

Nadruchliwość – czym jest?

Dziecko biega jak nakręcone. Wchodzi na meble, nie może usiedzieć w ławce w klasie, lub na krześle podczas spotkań rodzinnych. Wierci się, rozkręca długopis, kopie krzesło, buja się na nim. Preferuje zabawy ruchowe, gonitwy, przepychanki. Jest w ciągłym ruchu. Niekiedy wiąże się to z częstymi urazami fizycznymi, lub częstym nieumyślnym niszczeniem przedmiotów (np. tłucze szklanki, doniczki). Ogólnie stwarza wkoło siebie dużo zamieszania.

Jeśli poszukujesz wsparcia w radzeniu sobie z takimi sytuacjami u swojego dziecka, zapraszamy serdecznie do umówienia konsultacji u psychologa dziecięcego w naszym gabinecie psychoterapii poznawczo-behawioralnej Wamka w Szczecinie.

Zaburzenia te, pomimo nasuwającej różne skojarzenia nazwy są nieco mniej zaostrzone od zaburzeń zachowania, choć nie zaopiekowanie mogą do nich prowadzić.

Dziecko przejawiające zaburzenia opozycyjno – buntownicze zachowuje się prowokująco i negatywistycznie szczególnie w sytuacji natrafienia na normy, zakazy lub nakazy. Czyli może jawnie i świadomie ignorować polecenia i przeciwstawiać się im. Miewa nadmierne w stosunku do wieku wybuchy złości, często spiera się z dorosłymi, dyskutuje i udowadnia swoje racje. Takie dziecko może doskonale wiedzieć i rozumieć, czego od niego wymagamy i zrobić dokładnie odwrotnie. Często zachowanie to ma umyślnie zasmucić, lub doprowadzić do krzywdy innej osoby. Przyłapane na takim zachowaniu dziecko może kłamać, lub obwiniać innych. Ważne jest to, że sytuacja ta nie jest jednorazowym incydentem, a raczej stałym sposobem funkcjonowania dziecka zaburzającym jego funkcjonowanie w domu i szkole.

Od zaburzeń zachowania odróżnia ODD skala wymienionych trudności. Rzadko wymienione trudne zachowania dziecka nie stoją w kolizji z prawem, ich ciężar jest zdecydowanie mniejszy. Jednocześnie zachowania te utrudniają funkcjonowanie rodziny czy klasy szkolnej i pomimo perswazji oraz deklaracji poprawy nie ulegają zmianie.

Terapia zaburzeń opozycyjno-buntowniczych zwykle obejmuje wsparcie rodziców, szkoły i samego dziecka. Zalecany jest udział rodziców w warsztatach podnoszących kompetencje rodzicielskie, a niekiedy w terapii par lub terapii rodzinnej. Samo dziecko może skorzystać na udziale w zajęciach socjoterapeutycznych podnoszących kompetencje społeczne, treningu zastępowania agresji – pozwalającym na kontrolę złości oraz psychoterapii pozwalającej lepiej rozumieć i radzić sobie z własnymi emocjami. Bardzo pomocna jest terapia behawioralno – poznawcza pozwalająca dziecku zrozumieć wpływ interpretacji zdarzeń na jego/jej zachowania a co za tym idzie uzyskać świadomość odpowiedzialności i wpływu na swoje zachowanie.

W dużych miastach takich jak na przykład Szczecin jest wiele możliwości uzyskania pomocy. Na sesję z psychoterapeutą behawioralno-poznawczym w Gabinecie Wamka umówisz sie szybko przez naszą stronę internetową.

Dziecko przejawiające zaburzenia zachowania mogą przejawiać szereg trudnych zachowań. Bywają impulsywne i porywcze – łatwo wyprowadzić je z równowagi, często się złoszczą i same prowokują konflikty – także z autorytetami (nauczyciele, rodzice). Relacje z rówieśnikami także są dla nich problemem – często starają się podporządkować sobie grupę, a jeśli to nie zdaje egzaminu oddalają się od rówieśników. Mają trudności w przyjęciu perspektywy drugiej osoby skutkujące deficytami w empatii oraz obniżonym poziomem rozwoju moralnego. W efekcie trudno im zrozumieć, że ich zachowania ranią i krzywdzą inne osoby, mogą też nie przejawiać skruchy i chęci poprawy. Problemem współtowarzyszącym zaburzeniom zachowania są uzależnienia od substancji (np. alkohol, narkotyki) i zachowań (np. hazard, pornografia) oraz problemy szkolne i wagary.

By zdiagnozować zaburzenia zachowania, musi ujawnić się pewien utrwalony wzorzec zachowania polegający na powtarzającym się przekraczaniu praw innych osób lub norm społecznych przez dłuższy czas. Dziecko z tym typem trudności może często wszczynać bójki, zagrażać innym, znęcać się nad zwierzętami, popełniać czyny karalne (np. kradzież, włamanie, podpalenie, zmuszanie kogoś do aktywności seksualnej), uciekać z domu i notorycznie wagarować. Są to więc zachowania niejednokrotnie pozostające w konflikcie z prawem.

Badania dotyczące powodów występowania zaburzeń zachowania nie są jednoznaczne i jak to ma miejsce w większości tego typu trudności wskazują na kompilację czynników genetycznych, rodzinnych i środowiskowych. Dzieci z tym typem trudności przejawiają specyficzny sposób przetwarzania informacji o świecie: często przypisują innym wrogie intencje i reagują na nie przesadną agresją. Badania wskazują też na większe prawdopodobieństwo występowania zaburzeń zachowania u dzieci krzywdzonych fizycznie, oraz wychowywanych przez rodziców mających tendencje do częstego stosowania przymusu i niedostrzegania pozytywnych zachowań dziecka.

Umówienie się na konsultację z terapeutą poznawczo-behawioralnym pomaga pokonywać zaburzenia. W Szczecinie na spotkanie można umówić się z psychoterapeutą w Gabinecie „Wamka i Wamka” – telefonicznie, mailowo lub za pomocą naszej strony internetowej (zakładka „Kontakt”). Istnieje również możliwość konsultacji online.

Depresja może dotknąć każdego, osobę dorosłą, lecz także dziecko czy młodzież. Badania pokazują, że między 2-8% nastolatków cierpi na depresję, przy czym częściej dotyka ona dziewczyn.

Problem z rozpoznaniem depresji u nastolatka wiąże się ze specyfiką wieku, który cechuje się częstymi wahaniami nastroju, intensywnym przeżywaniem emocji (także smutku) oraz częstym niezadowoleniem z własnego wyglądu, czy zdolności. Wszystkie te obawy mogą także występować w przebiegu depresji. Depresja nie jest jednak chwilowym „dołem” (jak to określają nastolatki), lecz chorobą poważnie zaburzającą codzienne funkcjonowanie. Dotknięty depresją nastolatek może przynosić coraz gorsze stopnie (z powodu trudności w skupieniu na nauce oraz braku motywacji do nauki), spóźniać się do szkoły (trudności ze wstawaniem, bezsenność), izolować od znajomych i rodziny. Może także porzucić ulubione hobby (ograniczenie zainteresowań, mniejsza rozmowność), i ogólnie sprawiać wrażenie, jakby nic go/jej nie cieszyło (anhedonia). Jeśli do tego zaobserwujemy brak apetytu, samouszkodzenia (np. nacinanie skóry) lub deklaracje o chęci odebrania sobie życia – z pewnością nie możemy tego zignorować.

Co istotne, bardzo często u dzieci i nastolatków depresja objawia się bardziej drażliwością, niż smutkiem. Częste wybuchy złości, wrogość, agresja i autoagresja mogą także być jej symptomami. Może także przejawiać się w tzw. formie maskowanej pod postacią objawów somatycznych (bóle głowy, brzucha, zaburzenia miesiączkowania, spadek lub nieoczekiwany przyrost wagi).

Depresja jest chorobą, nie jest lenistwem, złą wolą nastolatka ani młodzieńczym buntem, z którego wyrośnie. Nie leczona może doprowadzić do poważnej dysfunkcji w codziennym funkcjonowaniu, a nawet śmierci na skutek podjęcia próby samobójczej. Na szczęście terapia oraz wsparcie rodziny może przynieść znaczną ulgę dotkniętemu nią nastolatkowi.

Jeśli obawiasz się o samopoczucie swojego dziecka, a nie jesteś przekonana/y czy to już depresja skontaktuj się z psychologiem. W Szczecinie zachęcamy wszystkie osoby, które mają doczynienia z depresją do umówienia się na konsultację z terapeutą poznawczo-behawioralnym w Gabinecie „Wamka” – mailowo lub za pomocą naszej strony internetowej (zakładka „Kontakt”).

Lęk separacyjny polega na silnej niechęci dziecka do zostania bez obecności głównego opiekuna (najczęściej mamy). Pojawia się zwykle u niemowląt między 7 a 11 miesiącem życia. Jego początek często jest nagły. Maluch, który do tej pory był spokojny pod opieką dziadków i reagował radością, gdy nowe osoby pochylały się nad jego łóżeczkiem, nagle zaczyna na takie sytuacje reagować histerią. Krzyk i płacz zaczyna się często w momencie, gdy tylko główny opiekun znika z pola widzenia dziecka.

U większości dzieci lęk separacyjny stopniowo słabnie po kilku miesiącach, co nie oznacza, że po tym okresie dziecku nie będzie zdarzało się protestować przeciw pozostaniu bez mamy. W miarę upływu czasu maluch zaczyna jednak spokojniej reagować na pozostanie pod opieką innych bliskich osób.

Bywa, że intensywny lęk separacyjny utrzymuje się nawet kilka lat. Stanowi wówczas znaczne ograniczenie dla samego dziecka, jak i dla jego rodziny. Dziecko mało angażuje się w odkrywanie otoczenia i unika nawiązywania kontaktów z innymi dziećmi z obawy przed rozstaniem z opiekunem. Z kolei rodzice często czują się sfrustrowani ograniczeniami, jakie powoduje ta sytuacja (ograniczenia życia towarzyskiego, pracy zawodowej, sposobów spędzania wolnego czasu), zdarza się, że jest to przyczyną konfliktów między partnerami.

W przypadku przedłużającego się i silnego lęku separacyjnego u dziecka, który znacząco utrudnia funkcjonowanie rodziny, warto zwrócić się o wsparcie do psychologa dziecięcego. Psycholog doradzi jakiego rodzaju działania można podjąć, aby ułatwić dziecku przejście w kolejny etap rozwoju psychospołecznego.

Aby zmniejszyć lęk separacyjny u dziecka, dobrze jest od samego początku przyzwyczajać je do spędzania czasu pod opieką różnych osób. W późniejszym okresie nie należy przedłużać rozstań, aby nie potęgować związanego z nim stresu. Należy powiedzieć dziecku na przykład, że „mama wróci, jak skończy się bajka” i dotrzymać danego słowa. Zdecydowanie niewskazane jest wychodzenie po kryjomu, gdyż to tylko utwierdza dziecko, że opiekun znika, gdy tylko dziecko przestaje na niego patrzeć. Z kolei osoba, która opiekuje się maluchem pod nieobecność głównego opiekuna, powinna w miarę możliwości zająć dziecko czymś ciekawym.

Dobrze jest pamiętać, że lęk separacyjny jest normalną fazą rozwojową dziecka, a jej czas trwania jest bardzo różny u różnych dzieci. Interwencja specjalisty (psychologa dziecięcego) jest zalecana zwykle, gdy u dziecka pojawiają się bóle brzucha na tle stresowym (zwłaszcza pod nieobecność mamy) lub ataki paniki, a także gdy lęk separacyjny stanowi znaczące utrudnienie życia rodzinnego (np. niemożność powrotu do pracy zawodowej). Jeśli chciałbyś skorzystać ze wsparcia psychologa dziecięcego w gabinecie psychoterapii Wamka w Szczecinie, zapraszamy Cię do umówienia wizyty przez naszą stronę.

Wiele dzieci określane jest przez rodziców jako „nieśmiałe”. Niechętnie bawią się z innymi dziećmi, wstydzą się same zrobić zakupy, unikają spotkań rodzinnych, a podczas wizyt znajomych rodziców chowają się w swoim pokoju. Odpowiadanie przed tablicą, czy udział w akademii to dla takiego dziecka istny horror.

Początkowo lęk przed obcymi jest naturalnym etapem rozwoju. Rozpoczyna się w 5-6 miesiącu i z czasem stopniowo zanika. Niekiedy lęk przed innymi ludźmi utrzymuje się dłużej i wpływa negatywnie na funkcjonowanie dziecka, wtedy możemy mieć do czynienia z tzw. lękiem społecznym.  Na fobię społeczną cierpi około 15% dzieci.

Główną cecha lęku społecznego jest obawa przed znalezieniem się w centrum uwagi i kompromitacją. Dziecko z fobią społeczną może obawiać się, że powie coś głupiego, że będzie za długo zwlekać z odpowiedzią, lub się zaczerwieni. Zrobi wszystko, by uniknąć takiej sytuacji, a w momencie konieczności np. recytacji wierszyka na akademii może prezentować różne objawy fizyczne: ból brzucha, czerwienienie, mdłości, biegunki, zawroty głowy.

Starsze dziecko, a szczególnie nastolatek z fobią społeczną może obawiać się kontaktów z rówieśnikami. W jego/jej głowie krążą myśli i niepokoje: „Co o mnie powiedzą?”, „Jak się odezwę na pewno się skompromituję”, „Wszyscy widzą, że się czerwienię i trzęsą mi się ręce”. Dziecko może tak wiele czasu poświęcać na przygotowanie „świetnej odpowiedzi” że w ogóle nie zabierze głosu w grupie. Potem może z kolei zarzucać sobie, że jest nieudolne, bo się nie odezwało, znowu przygotowywać się na to by kolejny raz wypaść lepiej… I tak w kółko.

Fobia społeczna sprawia, że dziecko lub nastolatek źle czuje się w kontaktach społecznych i podczas sytuacji tzw. ekspozycji społecznej. Dziecko jest wtedy nadmiernie skupione na sobie, nieustannie analizuje jak mówi, jak wygląda, jak się zachowuje – mało czasu i przestrzeni zostaje na spontaniczne reakcje, czy w ogóle radość z bycia z innymi. Wiele myśli i starań poświęca temu, by jak najlepiej się do nich przygotować i niestety także bardzo krytycznie ocenia efekty tych przygotowań. W skrajnych przypadkach może unikać kontaktów z innymi, deklarując że nie są mu potrzebne.

Co ważne dziecko z lękiem społecznym może mieć i zwykle ma prawidłowe relacje z bliskimi i rodziną, a nawet kilkoma dobrze znanymi rówieśnikami. Stąd jego trudności mogą pozostać długo niezauważone.

W razie zaobserwowanie takich symptomów u dziecka warto dać mu wsparcie, również psychologiczne. Kontakt z rówieśnikami jest ważnym elementem rozwoju dziecka i kluczowym dla dobrego funkcjonowania nastolatka. Lęk społeczny może pozbawić dziecko radości z bycia z innymi ludźmi, obniżyć jego/jej samoocenę oraz wpłynąć negatywnie na samopoczucie (np. powodując depresję). Terapia pozwoli dziecku stopniowo przezwyciężać swoje trudności, zmieniać krytyczny sposób myślenia o samym sobie oraz czerpać radość z kontaktu z innymi.

Gabinet psychoterapii Wamka i Wamka w Szczecinie oferuje pomoc w zakresie walki z lękiem społecznym u dzieci i nastolatków. Wystarczy zadzwonić i umówić się na wizytę z psychologiem dziecięcym.

Dzieci często się czegoś boją i jest to zupełnie naturalne. Dla małego człowieka świat pełen jest niezrozumiałych zjawisk i wydarzeń, co może być źródłem zrozumiałego niepokoju i lęku. Ciemny pokój w nocy, groźny pies sąsiada, czy pełna grzmotów i rozbłysków burza – mogą powodować naturalny niepokój. Kiedy zatem mówimy o fobii?

Lęk jest zbyt mocny w stosunku do sytuacji

Jeśli lęk jest nadmiernie nasilony na przykład dziecko nie jest w stanie normalnie funkcjonować podczas każdej burzy, chowa się w pokoju, płacze, zatyka uszy i pomimo prób uspokojenia go czy odwrócenia uwagi nie może oderwać się od źródła lęku. Możemy już mieć do czynienia z fobią.

Lęk dotyczy sytuacji nie zagrażających

Dziecko może bać się rzeczy nie stanowiących zagrożenia, deszczu, pająków, żab, a nawet motyli. Na skutek lęku odmawia wychodzenia z domu spacerów po lesie, a nawet oglądania filmów przyrodniczych. Unika w ten sposób lękotwórczych sytuacji, ale przez to, że nie stawia im czoła lęk utrwala się, a z czasem generalizuje (może rozszerzać się na nowe sytuacje i obiekty).

Lęki mają charakter przewlekły

Wspomniane lęki mogą także występować w przebiegu normalnego rozwoju dziecka. Tym co odróżnia rozwojowy lęk od fobii jest jego przemijalność. Fobia będzie cechowała się utrwalonym charakterem i znacznym negatywnym wpływem na funkcjonowanie dziecka. Może uniemożliwiać mu/jej zabawę, wyjście na dwór czy do szkoły.

Leczenie

Po wnikliwej diagnozie pozwalającej odróżnić fobie od innych trudności zalecana jest terapia dziecka. Jedną z najskuteczniejszych, jeśli nie najskuteczniej jej formą jest terapia behawioralno-poznawcza. W jej trakcie dziecko uczy się rozpoznawać pierwsze sygnały lęku (tak somatyczne, jak emocjonalne), oraz poznaje sposoby radzenia sobie z nim. Jest też zachęcane, by stopniowo stawiać czoła swoim obawom i w ten sposób zyskiwać coraz większą kontrolę i poczcie skuteczności.  Już kilka sesji oferuje dziecku większe zrozumienie jego trudności, a po kilkunastu w większości sytuacji udaje się nad nimi zapanować. Skuteczność terapii podnosi aktywny i zaangażowany udział rodziców (w zależności od wieku dziecka).

Tiki to gwałtowne i powtarzające się ruchy lub dźwięki, które nie służą żadnemu celowi. Do najczęstszych należą mruganie, ruchy szyi, skurcze twarzy, wzruszanie ramionami. Doświadczajaca ich osoba może do pewnego stopnia je kontrolować, na przykład odwlec je krótki czas, jednak kontrola jest bardzo ograniczona. Tiki są generalnie odczuwane jako niezależne od woli.

Tiki mogą być ruchowe (jak wymienione wyżej, a także na przykład: wysuwanie języka, pstrykanie palcami, przewracanie oczami, potrząsanie głową) lub dźwiękowe. Do tej drugiej grupy należą: chrząkanie, syczenie, szczekający kaszel, pociąganie nosem, prychanie.

Istnieją tiki proste i złożone. Tiki proste (opisane wyżej) polegają na wykonywaniu prostych ruchów lub wydawaniu krótkich dźwięków. Z kolei przykładami tików złożonych mogą być: mimowolne wypowiadanie słów i zdań o charakterze obraźliwym lub obscenicznym, powtarzanie własnych dźwięków lub dźwięków innych ludzi, powtarzanie ruchów własnych lub innych osób, dotykanie znajdujących się w pobliżu przedmiotów, gładzenie odzieży, uderzanie się, podskakiwanie. U niewielkiego odsetka osób rozwija się zespół tików głosowych i ruchowych (zespół Tourette’a), którego objawami jest różnorodność i stosunkowo znaczne nasilenie tików.

Tiki nasilają się zwykle w sytuacjach stresowych oraz w wyniku przemęczenia, ustępują zaś podczas snu. U części osób tiki przemijają po kilku miesiącach, u innych zaś mogą utrzymywać się przez całe życie.

Jak podkreślają psycholodzy dziecięcy, tiki same w sobie nie zawsze wymagają terapii, często natomiast utrudniają codzienne funkcjonowanie na tyle, że doświadczająca ich osoba decyduje się na podjęcie leczenia. Terapia może być szczególnie ważna w przypadku dzieci, gdyż one są bardziej narażone na negatywne reakcje rówieśników. Nieleczone tiki u dzieci mogą prowadzić do wtórnych problemów emocjonalnych, które zwrotnie nasilają tiki, co prowadzi do eskalacji problemu.

Jeśli u Twojego dziecka występują tiki, to zapraszamy Cię serdecznie do podjęcia terapii z psychologiem dziecięcym w naszym gabinecie psychoterapii poznawczo-behawioralnej Wamka w Szczecinie. Spotkanie możesz umówić bezpośrednio na naszej stronie w zakładce „Rezerwuj wizytę”.