Artykuły

Wizyta pozwala na przedstawienie swoich problemów i obaw, a specjalista pomaga wskazać odpowiednie dalsze kroki. Należy jednak pamiętać, że konsultacja to nie psychoterapia. Zdaję sobie sprawę, że terminy popołudniowe lub poranne są najbardziej oblegane lub już zajęte w stałych terapiach. Dlatego też, nawet jeśli podczas konsultacji dostrzeżemy potrzebę dalszej terapii, nie oznacza to, że od razu zapewnię stały termin lub go natychmiast wyznaczę.

Konsultacja psychologiczna stanowi wsparcie dla osób, które mają wątpliwości co do rodzaju pomocy, jakiej mogą potrzebować. Podczas spotkania z psychologiem, będziesz miał okazję przedstawić swoje potrzeby, problemy oraz obawy, a specjalista pomoże Ci określić, czy wymagasz dalszych konsultacji i jaki rodzaj wsparcia będzie dla Ciebie najbardziej odpowiedni. Często pierwsza wizyta jest wystarczająca do rozwiązania zgłaszanych kwestii, jednak niekiedy konieczna jest kontynuacja w postaci psychoterapii.

Spotkanie konsultacyjne trwa 50 minut i obejmuje dyskusję na temat przyczyn zgłoszenia, doświadczanych trudności oraz życiowych doświadczeń.

Wspólnie z psychologiem ustalane są dalsze potrzeby wsparcia oraz rodzaj terapii, a w razie potrzeby sugerowane są dodatkowe badania lekarskie.

Konsultacja psychologiczna opiera się na rozmowie z psychologiem, która dotyczy przyczyn zgłoszenia, doświadczanych trudności, potencjalnych objawów psychicznych oraz obszarów, w których chciałbyś wprowadzić zmiany. Psycholog może również zadać pytania odnośnie Twojej historii życia, relacji z innymi oraz wcześniejszych doświadczeń, aby lepiej zrozumieć genezę doświadczanych problemów. Spotkanie konsultacyjne trwa zwykle 50 minut.

W trakcie konsultacji, wspólnie z psychologiem będziesz mógł rozważyć, czy potrzebujesz dalszego wsparcia oraz jaki rodzaj terapii będzie dla Ciebie najbardziej korzystny – psychoterapia indywidualna, grupowa czy rodzinnie. Psycholog może również zasugerować dodatkowe badania lekarskie, takie jak wizyta u neurologa, psychiatry czy endokrynologa. W przypadku, gdy nie uzyskasz odpowiedzi na swoje pytania podczas pierwszego spotkania, specjalista poinformuje Cię o konieczności dalszych konsultacji.

jest często obciążająca emocjonalnie. Tak jak pacjenci zmagają się z trudnymi emocjami i skomplikowanymi sprawami, tak i terapeuci często stają przed własnymi wyzwaniami emocjonalnymi, pomagając swoim klientom w procesie terapeutycznym. Choć niektórzy mogą zakładać, że psychoterapeuci mają pewien emocjonalny dystans do swoich klientów i problemów, z którymi przychodzą na terapię, nie zawsze tak jest. W rzeczywistości wielu terapeutów doświadcza intensywnych emocji, próbując zapewnić skuteczne leczenie, a jednocześnie chronić się przed wypaleniem.

Jednym z najtrudniejszych aspektów bycia psychoterapeutą jest potrzeba pozostania otwartym i współczującym wobec klientów przy jednoczesnym zarządzaniu własnymi reakcjami emocjonalnymi. Może to być szczególnie trudne, gdy mamy do czynienia z bardzo wrażliwymi tematami lub traumatycznymi doświadczeniami, które wywołują silne reakcje zarówno u terapeuty, jak i u klienta. Wymaga to ogromnej ilości samoświadomości ze strony terapeuty, aby nie zostać przytłoczonym przez własne uczucia, ale nadal pozostać połączonym i dostępnym dla swoich klientów./pacjentów.

która pojawia się w psychoterapii jest ustalenie zdrowych granic z klientami, aby chronić relacje zawodowe przed staniem się zbyt bliskimi lub intymnymi. Terapeuci muszą zachować profesjonalny obiektywizm i dystans, aby nie angażować się nadmiernie w sprawy osobiste, co mogłoby doprowadzić ich do nieprofesjonalnego zachowania, a nawet do błędów w sztuce. Dodatkowo, niektórym terapeutom może być trudno oprzeć się udzielaniu rad lub próbom „naprawiania” problemów, zamiast uważnie słuchać i dawać klientowi czas i przestrzeń do samopoznania.

Ostatnim wyzwaniem, przed którym staje wielu psychoterapeutów, jest rozpoznanie, kiedy sami potrzebują dodatkowego wsparcia, aby móc kontynuować opiekę nad swoimi klientami. Codzienna praca nad bardzo osobistymi problemami może odbić się na pracownikach służby zdrowia psychicznego, którzy mogą zmagać się ze zmęczeniem współczuciem lub wypaleniem – problemami, które wymagają interwencji w odpowiednim czasie, aby zapewnić, że terapeuci nie staną się przytłoczeni lub wyczerpani wymaganiami swojej pracy.

bycie psychoterapeutą wiąże się z szeregiem trudności psychologicznych, które wymagają głębokiej empatii, współczucia, odporności, wnikliwości i samoświadomości ze strony terapeuty, aby zapewnić wysokiej jakości opiekę swoim klientom, jednocześnie unikając wypalenia i zmęczenia współczuciem.

W dzisiejszych czasach można zaobserwować coraz większą presję ze strony tak społeczeństwa jak mediów i poradników na przeprowadzanie zmian w swoim życiu. Może to dotyczyć małych zmian lub też tych, które radykalnie odwracają nasze życie o 180 stopni. Hasło „bądź zmianą” bardzo często stosowane jest podczas szkoleń sprzedażowych, programów głoszonych przez mówców motywacyjnych itp. W mediach wielką popularnością cieszą się programy, które mają na celu pokazanie metamorfozy „zwykłej” osoby w gwiazdę – tak pod względem wyglądu, jak umiejętności i społecznej popularności. Widzowie z fascynacją obserwują spektakularne przemiany, ale także czasem bolesne upadki.

Czasami jednak warto zastanowić się nad tym czy wszystko w sobie należy i warto zmieniać. Czy to jedyna ścieżka do osiągnięcia szczęśliwszego życia. Psychologowie proponują nam również inny sposób myślenia gdzie zamiast zmieniać można zaakceptować. Akceptacja tego kim jesteśmy, jakie mamy kompetencje, co potrafimy a czego nie, w czym jesteśmy naprawdę dobrzy a czego się boimy może czasem dać dużo lepsze rezultaty niż uporczywe próby zmiany siebie. Jest to klucz do właściwej samooceny i korzystania z zasobów, które już w sobie mamy. W miejsce nieustannego podążania za nieuchwytnym ideałem.

Aby zauważać i docenić pozytywne cechy swojej osobowości warto na kartce papieru wypisać kilka z nich a następnie przeczytać je na głos. Pomoże to przesunąć niską samoocenę w bardziej wyważoną stronę. Ma to także na celu uświadomienie sobie jakie cechy możemy w sobie wzmacniać i doceniać każdego dnia. W osiąganiu równowagi życiowej pomoże także akceptacja faktu, że każdy z nas posiada wady, z którymi można żyć. Warto nie dać się porwać kreowanemu przez media i internet  stereotypowi „typowego człowieka”, który ze śnieżnobiałym uśmiechem wstaje rano z łóżka, codziennie gotuje wspaniale smakujące dania dla swojej roześmianej rodziny, by popołudnie spędzić w fitness klubie gdzie modeluje swoją szczupłą sylwetkę z przyjaciółmi. Psychologowie zachęcają nas do pozytywnego myślenie o sobie, otaczania się pozytywnymi ludźmi, a przede wszystkim nieporównywania się z innymi.

Doświadczająca przemocy osoba może być kopana i bita, przytrzymywana i szarpana, popychana i szczypana. Warto pamiętać, że wszelki rodzaj oddziaływań fizycznych sprawiających nam ból lub dyskomfort może być zaklasyfikowany jako przemoc fizyczną.

Pytanie, jakie warto sobie zadać: Czy kiedykolwiek partner/ka sprawiał/a mi fizyczny ból?

Jeśli aktywność seksualna jest wymuszana, odbywa się pod presją, czy szantażem – mówimy o przemocy seksualnej. Dochodzi do niej także, gdy jedna z osób jest zmuszana do brania udziału w  nieakceptowanych przez siebie praktykach seksualnych.

Pytanie, do rozważenia: Czy kiedykolwiek partner/ka wymuszał/a na mnie praktyki seksualne?

Szantaże, groźby, straszenie (zrobieniem krzywdy sobie lub innym) – to najbardziej jaskrawe formy przemocy psychicznej. W tym pojęciu mieszczą się także: wyzwiska, ośmieszanie, pomówienia – czyli wszystko to, co sprawia, że związek zaczyna przypominać emocjonalne piekło. Przemoc psychiczna to także zakaz wychodzenia z domu, ograniczanie kontaktów ze znajomymi lub/i rodziną. To podejrzenia o zdrady i inwigilacja. Niekiedy również tzw. „złota klatka” – czyli zapewnianie osobie doświadczającej przemocy „wszystkiego” co niezbędne pod warunkiem ograniczenia do minimum kontaktów ze światem zewnętrznym.

Pytanie do zadania sobie: Czy kiedykolwiek partner/ka zwracał/a się do mnie w sposób wzbudzający strach, poczucie winy, lub poczucie niższości?

Zakaz wykonywania pracy zarobkowej, deprecjonowanie uzyskiwanych przez druga osobę zarobków, wydzielanie pensji np. w zależności od zasług lub wręcz całkowite pozbawienie środków materialnych, aż do całkowitej zależności ekonomicznej.

Pytanie: Czy kiedykolwiek partner/ka ograniczał/a moje środki finansowe?

Wymienione wyżej rodzaje przemocy nie muszą występować razem, choć jak pokazuje praktyka często tak się dzieje.